Οι κοινωνικές (αλλά και οι εθνικές) προϋποθέσεις αποτελούν κρίσιμο, αν όχι καθοριστικό, παράγοντα για την πολυπόθητη ανάπτυξη της χώρας, καθώς η ψυχική συμμετοχή του κόσμου στο εγχείρημα παίζει καταλυτικό ρόλο. Δυστυχώς, ούτε οι εκτός (δανειστές και τα συμφέροντα που στοιχίζονται πίσω τους), ούτε οι εντός (η ανώτερη επιχειρηματική τάξη και η εξαρτώμενη αντιπολίτευση)  δείχνουν διάθεση για μια εθνική προσπάθεια που θα στηρίζεται σε ένα μη πελατειακό αναπτυξιακό μοντέλο. Η ανάπτυξη, θέλουν οι πρώτοι να εξυπηρετήσει τα χρέη αδιαφορώντας για την αποσάθρωση της κοινωνίας και του εθνικού πλούτου που εποφθαλμιούν, ενώ οι δεύτεροι θέλουν να κάνουν ανάπτυξη πάνω στην υπεραξία της εργασίας με τρόπο σκαιό. Φυσικά, καλές μελέτες γίνονται, αλλά στα 35 χρόνια δημοσιογραφίας χόρτασα από δαύτες (ειδικά για την πάταξη της φοροδιαφυγής). Χωρίς τράπεζες δικές σου, σε αυτή τη φάση της επανεκκίνησης και της δρομολόγησης νέων κατευθύνσεων στην οικονομία, δεν υπάρχει προοπτική. Τις προάλλες βγήκε στο σφυρί μια ξενοδοχειακή εταιρία με 3 πεντάστερα ΑΑΑ κατηγορίας, και τα πήρε η TUI … Αυτό είναι το θέμα, να γίνουμε γκαρσόνια των 400 ευρώ. Αυτό όμως δεν είναι εθνική οικονομία. Επί 25 χρόνια προκαλώ, γράφοντας, να μας εξηγήσουν οι σοφοί και οι φορείς των μεγάλων «τι είναι εθνικό συμφέρον για την οικονομία», «τι είναι εθνικό κεφάλαιο» και «τι θα πει εθνικό σε συνθήκες ευρωζώνης». Δυστυχώς απαντήσεις δεν πήρα και δεν νομίζω πως ούτε η αριστερή κυβέρνηση τις έχει…

 ακολουθούν 4 σχετικά άρθρα

1 Τα μυστήρια των Δελφών και το ελληνικό μπαζούκας

Οι  χρησμοί που διατυπώθηκαν στο 3ο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών και επισκιάστηκαν από την περιβόητη κόντρα «προληπτική γραμμή στήριξης με 4^ο μνημόνιο» ή «μαξιλάρι 19 19 δισ. ευρώ στα ελληνικά ταμεία», καθώς και από την ένταση που προκαλεί η Τουρκία, δεν ήταν ιδιαίτερα ενθαρρυντικοί. Χωρίς αμφιβολία, οι πιέσεις ορισμένων εκ των δανειστών και των ευρωκρατών άρχισαν να δείχνουν τους κεκαλυμμένους πολιτικούς τους στόχους.

Η δημοσιογράφος Αγγελική Παπαμιλτιάδου παρουσίασε στην ιστοσελίδα euro2day την πιο αποκαλυπτική ερμηνεία των χρησμών που μας ήρθαν από τους Δελφούς, συνοψίζοντας τις «προτάσεις» για την επόμενη μέρα του μνημονίου και το χρέος σε μια «υβριδική λύση με πέντε ρήτρες», οι οποίες πέρα από το λεγόμενο «conditionality» (δημοσιονομικοί όροι κ.λπ.) και το irreversibility (δεν αλλάζουν οι στόχοι), την σύνδεση του χρέους με την ανάπτυξη (γαλλικό κλειδί), την οικειοποίηση (ownership) του προγράμματος, προστέθηκε και μία καινούργια μετά από πιέσεις της ΕΚΤ το λεγόμενο «review» (αναθεώρηση) μιας πιστοληπτικής γραμμής «υβριδικού τύπου». Η τελευταία αυτή «ρήτρα» (clause) της αναθεώρησης σημαίνει πως αν το πρόγραμμα που θα εφαρμόσει η ελληνική κυβέρνηση δεν πάει καλά, θα πρέπει να μπορεί να αναπροσαρμοστεί, έτσι ώστε να μην ξαναπέσει η χώρα στον φαύλο κύκλο, δηλαδή, να μπορούν να επιβληθούν  ποινές (sanctions) και διορθωτικά μέτρα.

Αυτά θα μπορούσαν να είναι λογικά και ανεκτά εάν εκ των προτέρων υπήρχε μια ουσιαστική ελάφρυνση του χρέους. Μια δραστική ελάφρυνση που θα πείθει τις αγορές για την επιστροφή στην κανονικότητα της ελληνικής οικονομίας. Χωρίς προκαταβολική διευθέτηση του χρέους, η χώρα θα παραμείνει στο έρμαιο των καταστάσεων, με αμφίβολη την αντοχή της κοινωνίας και με εκποίηση των πάντων. Εάν η λύση που θα προτείνουν οι δανειστές για το χρέος είναι  υποκριτική και ατελέσφορη, θα είναι κοροϊδία και θα υπάρξει μεγάλο πολιτικό και οικονομικό πρόβλημα στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.

Εννοείται πως η ατάκα του πρώην επικεφαλής του EwG Τόμας Βίζερ πως δεν είχε καταλάβει πως η μείωση του χρέους έπρεπε να γίνει το 2010, δεν είναι παρηγορητική. Ούτε οι συνεχείς βερμπαλισμοί του ΔΝΤ πως χρειάζεται γενναίο κούρεμα του ελληνικού χρέους. Ούτε η πρόσφατη δήλωση του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών Ζίγκμαρ Γκάμπριελ πως ήταν λάθος που επιβλήθηκαν οι απόψεις του Σόιμπλε στην Ευρώπη λύνπουν κανένα πρόβλημα.

Βιώσιμο και όχι διαχειρίσιμο χρέος

Σημασία  έχει  ότι ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας Κλάους Ρέγκλινγκ που κρατάει το μισό χρέος της Ελλάδας, μάσησε φύλλα και άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο για μέτρα μελλοντικής ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους, επισημαίνοντας ότι όλοι συμφωνούν πως αυτό πρέπει να γίνει διαχειρίσιμο. Και όχι βιώσιμο, επισημαίνουμε εμείς. Με δυο λόγια πέταξε την μπάλα στην κερκίδα, για να στείλει τις αποφάσεις καμιά 5ετία αργότερα.

Δυστυχώς, τα πολλά ανοιχτά μέτωπα της χώρας, δεν επιτρέπουν απότομες κινήσεις, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η χώρα πρέπει να υποταχθεί στο πνεύμα Σόιμπλε που ως γνωστόν καταστρέφει χώρες και οδηγεί στον φασισμό, όπως φάνηκε και στην Ιταλία.

Πάντως, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας διαθέτει το -κατά Γκρίνσπαν- μπαζούκας για να αμυνθεί. Μπορεί οι δανειστές να κάλυψαν  τις τράπεζές τους από την ελληνική χρεοκοπία, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως μια αιφνίδια ελληνική χρεοκοπία δεν θα τινάξει την Ιταλία και τα ομόλογα στο αέρα, ειδικά εάν συνοδευτεί από επίσημες καταγγελίες της εξαπάτησης μιας χώρας από τους πάτρωνες του eurogroup και την λήψη ασφαλιστικών μέτρων.

Δεν είναι τυχαίο που την Πέμπτη στις Βρυξέλλες, ανώτερος αξιωματούχος της Ευρωζώνης δήλωσε ότι η αποστολή στην Αθήνα των επικεφαλής των θεσμών πήγε «αρκετά καλά» και στόχος είναι να ολοκληρωθεί η τέταρτη και τελευταία αξιολόγηση του προγράμματος, η οποία περιλαμβάνει 88 προαπαιτούμενα, τον Μάιο.

Η έξοδος από το μνημόνιο πρέπει να γίνει αισθητή στα μεσαία στρώματα αμέσως, από το 2019, αλλιώς τα κόκκινα δάνεια και οι ληξιπρόθεσμες οφειλές θα εκτιναχθούν με απρόβλεπτους ρυθμούς. Αυτό σημαίνει ότι θα χρειασθεί να ακυρωθούν οι περικοπές των συντάξεων, να υπάρξουν αισθητές φοροελαφρύνσεις σε μισθωτούς και συνταξιούχους, οφθαλμοφανή στήριξη του κοινωνικού κράτους, επαναφορά συλλογικών διαπραγματεύσεων  και η επιστροφή του κατώτατου μισθού στα 750 ευρώ.

Ο φοβικός κύριος Σημίτης

Άλλωστε, όσο οι αγορές ξέρουν ότι υπάρχει «προληπτική γραμμή στήριξης» θα δανείζουν με επιτόκιο υψηλής κερδοφορίας, σαν το 3,5%. Στην περίπτωση του «μαξιλαριού ρευστότητας» όπου υπάρχει ρίσκο, θα είναι πιο συγκρατημένες και λογικές, διότι θα ξέρουν πως αν στηρίξουν με σωστά επιτόκια την Ελλάδα και τα 19 δισ. ευρώ του «μαξιλαριού» σταδιακά απελευθερωθούν και πάνε στην ανάπτυξη, τα ομόλογά τους θα πάρουν αξία. Αυτό λέει η λογική.

Τώρα, αυτό που είπε στους Δελφούς ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Σημίτης, ότι αν βγούμε στις αγορές, θα πάψουμε να δανειζόμαστε με 1-2% από τους ευρωπαϊκούς οργανισμούς, είναι ακατανόητο. Δηλαδή τι θέλει; Να παραμείνουμε ες αεί με κολοβή εθνική κυριαρχία, αποικία χρέους του Βερολίνου; Δεν είπε, πότε και πώς πρέπει να βγούμε στις αγορές; Δεν είπε, πότε θα πάψει να είναι αναγκαία η «πιστοληπτική γραμμή στήριξης»; Είπε μόνο ότι αν φτάσουν πάλι τα επιτόκια στο 6% θα καταστραφούμε, ότι η έξοδος του Αυγούστου είναι «παραμύθι»,  και ότι θα είμαστε υπό επιτροπεία μέχρι να εξοφλήσουμε το 75% του χρέους. Μίλησε ως Πόντιος Πιλάτος και επιχείρησε να καταρρακώσει το οποίο φρόνημα έχει απομείνει στον ελληνικό λαό, ξεχνώντας το πανάκριβο swap, ξεχνώντας τη λάθος ισοτιμία εισόδου, ξεχνώντας ότι δεν προετοίμασε την ελληνική οικονομία ώστε να αποφευχθεί η έκρηξη των τιμών, έκανε λάθος πολιτική (και λάθος σύνταγμα) την 4ετία 2000-2004, έδωσε βιαστικά το δακτυλίδι και ουσιαστικά την σκυτάλη στον Κώστα Καραμανλή που προσάραξε τη χώρα στα βράχια.

Η προληπτική γραμμή θα είναι μια ακόμη ήττα του ευρωπαϊσμού, της επιστημονικότητας των οργάνων του eurogroup και των ευρωπαϊκών θεσμών που θα πριμοδοτήσει κι άλλες «Ιταλίες».

2  Οι "πέντε δράκοι" που είναι …δεκαπέντε

Πρόσφατα παρουσιάστηκαν από τη δεξαμενή σκέψης διαΝΕΟσις σε ενοποιημένη μορφή οι εργασίες των Νίκο Χριστοδουλάκη, Μιλτιάδη Νεκτάριου και Χάρη Θεοχάρη, που αντιμετωπίζουν το χρέος, τον εξορθολογισμό του ασφαλιστικού συστήματος και τον επανασχεδιασμό του φορολογικού συστήματος ως συγκοινωνούντα δοχεία. Η μελέτη αντιμετωπίζει τρεις από τους "πέντε δράκους" που κατά την διαΝΕΟσις μαστίζουν την ελληνική οικονομία μαζί με την καθυστέρηση στην απονομή της δικαιοσύνης και το διπλό πρόβλημα της πολυνομίας και της  κακονομίας.

Τα συνδυασμένα μέτρα των τριών που θα επιτρέψουν στη χώρα να μειώσει το χρέος της κάτω από το 100% του ΑΕΠ μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 2020, προβλέπουν: α) συμβιβασμό με τους δανειστές για πλεόνασμα στο 2% του ΑΕΠ ώστε ένα μέρος να κατευθύνεται στη χρηματοδότηση παραγωγικών επενδύσεων και υποδομών μέχρι το 2029, β) τη μείωση των συνολικών εισφορών (από 27% σε 19%) και με χρήση των επικουρικών εισφορών για τη δημιουργία ενός κεφαλαιοποιητικού συστήματος, σύστημα που θα οδηγήσει σταδιακά στη δημιουργία 350.000 θέσεων εργασίας μέχρι το 2030 και τη μείωση της ανεργίας στο 7,1% μέσα σε 10 χρόνια και γ) απλοποίηση της φορολογίας με συντελεστή 20% στα καθαρά κέρδη των επιχειρήσεων, φορολογία εισοδήματος από 20% ως 30% για τα φυσικά πρόσωπα και επί των καθαρών κερδών των αυτοαπασχολούμενων και των ατομικών επιχειρήσεων, ενιαίο ΦΠΑ 20% (και χαμηλό συντελεστή 10%).

Χωρίς αμφιβολία, η συμβολή των τριών στην διατύπωση μιας ολοκληρωμένης πρότασης για τρία καυτά θέματα σε μια χώρα που μετά από 8 χρόνια μνημονίων εξακολουθεί να μην έχει ένα ολιστικό Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης είναι σημαντική προσφορά. Όμως, τόσο η διαΝΕΟσις,όσο και άλλοι φορείς του ιδιωτικού τομέα, ακόμη και οι θεσμικοί, που διαμορφώνουν προτάσεις εξακολουθούν να παραμένουν εντός του «κουτιού», με την έννοια πως δεν υπάρχουν ριζοσπαστικές λύσεις που θα επιταχύνουν τις θετικές εξελίξεις στην οικονομία και συνήθως οι προτάσεις έχουν συντεχνιακή προσέγγιση. Για παράδειγμα, ο ΣΕΒ πρότεινε στο Μοσκοβισί να μην υπάρξουν πισωγυρίσματα στις μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, ο κατώτατος μισθός να παραμείνει συνδεδεμένος με την διεθνή ανταγωνιστικότητα και να μειωθεί το «υπερβολικό» μη μισθολογικό κόστος της εργασίας. Αυτές είναι συντηρητικές ιδεοληψίες που καταδεικνύουν και την επιχειρηματική αδυναμία να παράξει ανταγωνιστικότητα που δεν θα είναι «επιδοτούμενη» είτε από την εργασία, είτε από το κράτος. Ιδιαίτερα, μετά από ότι έχει συμβεί, αυτές οι θέσεις είναι κοινωνικά προκλητικές.

Είναι κρίσιμο για το μέλλον της χώρας να κατανοήσουν οι συστημικές δυνάμεις, αλλά και οι δανειστές-επόπτες ότι υπό τις συνθήκες που έχει διαμορφώσει η χρεοκοπία της χώρας και τα μνημόνια, οι επί μέρους προτάσεις και λύσεις θα έχουν μειωμένη αποτελεσματικότητα εάν δεν αποτελούν οργανικό τμήμα ενός μεγάλου σχεδίου, μια υψηλής πολιτικής, για την ανασυγκρότηση της κοινωνίας (για να μην χρησιμοποιήσω τον όρο «έθνος») και της οικονομίας. Η κοινωνία πρέπει να μπει μπροστά για να σύρει το κάρο, όχι η οικονομία που έσυρε την κοινωνία στην υπερχρέωση.

Για να διασφαλιστεί αυτό, πρωταρχική σημασία έχει να διαμορφωθούν στιβαρές «κοινωνικές προϋποθέσεις» για την ανάπτυξη, ούτως ώστε να εξασφαλιστεί η πολιτική σταθερότητα, τουλάχιστον στο εσωτερικό μέτωπο και να διασκεδαστεί η καχυποψία και η δυσπιστία των μεσαίων στρωμάτων και πληγέντων από την ανεργία και τους φόρους. Η φορολογική αλλαγή πρέπει να ευνοήσει αυτούς που έβαλαν πλάτη, δηλαδή τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους. Επίσης, τα νοικοκυριά και ο αγροτικός τομέας πρέπει να απαλλαγούν από τα χρέη τους (και όχι οι τράπεζες από τις φούσκες που αυτές κατασκεύασαν).

Υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να σκοτωθούν κι άλλοι "δράκοι", όπως η αναποτελεσματικότητα του κοινωνικού κράτους, στο επίπεδο της υγείας και της παιδείας, η ανασφάλεια του πολίτη είτε στην πόλη του, είτε στη χώρα του (εθνική άμυνα), η δημογραφική κατάρρευση, η επαρχιώτικη τουριστική πολιτική κ.ο.κ. Είναι κρίσιμο λοιπόν να υπάρξουν ιδέες και προφανώς όχι του νεοφιλελεύθερου τσελεμεντέ για το πώς θα σκοτώσουμε όλους τους "δράκους" που τελικά δεν είναι πέντε αλλά τουλάχιστον δεκαπέντε…

3 Ασφαλιστικό, λύση απ΄ έξω

Το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας παραμένει στις εκκρεμότητες των προαπαιτούμενων παρά τις αλλεπάλληλες μεταρρυθμίσεις του κατά την τελευταία δεκαετία και τον ανηλεή βιασμό των συνταξιούχων.  Η ανακατανομή των συνταξιοδοτικών παροχών και ο επανυπολογισμός των παλαιών και έκδοση νέων συντάξεων, καθώς και πολλά άλλα συναποτελούν τα επερχόμενα, αλλά τίποτε δεν εξασφαλίζει την σταθερότητα και την μακροβιότητά του .

Η βιωσιμότητα του συστήματος δεν διασφαλίζεται λόγω της απουσίας εργαζόμενων έναντι των συνταξιούχων, αλλά και γιατί η αναπλήρωση της ζημιάς του PSI, της καταλήστευσης των αποθεματικών των ταμείων από το κράτος και η μυθώδης εισφοροδιαφυγή, αλλά και η διατήρηση της μαύρης εργασίας  τώρα, δεν βοηθούν σε μια φερέγγυα λύση. Έτσι, συνεχίζεται το «κούρεμα» των συντάξεων, η δραστική μείωση των παροχών, ενώ μεθοδεύεται  μια αισθητή μείωση των εργοδοτικών εισφορών χάριν της ανταγωνιστικότητας (δηλ. την  στήριξή της από την εργασία).

Παρά τα βήματα που έχουν γίνει κανείς σοβαρός αναλυτής δεν πιστεύει πως έχει δομηθεί ένα στιβαρό ασφαλιστικό σύστημα προοπτικής. Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις «το ερώτημα είναι πως αρχιτεκτονείς δυναμικά ένα σύστημα που χρηματοδοτείται με περίπου 30 δισ. ευρώ ετησίως έτσι ώστε να αντιμετωπίσει το σημερινό αρνητικό ισοζύγιο και να μεταβεί σε μια ευσταθή μελλοντική κατάσταση. Τα μαθηματικά της μετάβασης από το σήμερα στο επιθυμητό, σε μικρό διάστημα, δεν έχουν λύση. Θα πρέπει κάποια γενιά να πληρώσει και να μην πάρει σύνταξη για να κλείσει το σύστημα».

Η εκτίμηση αυτή αποτελεί κρυφό μυστικό και το μόνο «πολιτικό» επιχείρημα που εκτοξεύεται από παντού είναι «ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανάπτυξη», χωρίς να λέγεται από ποιους και για ποιους. Μόνο το πώς ψιθυρίζεται στους διαδρόμους, δηλαδή «αποφυγή πισωγυρίσματος στις μεταρρυθμίσεις», αλλά μείωση των εργοδοτικών εισφορών. Προφανώς, και το μη μισθοδοτικό κόστος εργασίας είναι υψηλό και σε συνδυασμό με τη φορολογία απαγορευτικό, αλλά και πάλι οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι καλούνται και πάλι να βγάλουν το φίδι από  την τρύπα.

Προφανώς η ανάπτυξη θα αποτελέσει τον κύριο πυλώνα επίλυσης του ασφαλιστικού. Όμως, αν δούμε τις μελέτες και τους υπολογισμούς, η αποκατάσταση στην πράξη του δικαιώματος στην εργασία για το ένα και πλέον εκατομμύριο ανέργους και τις εκατοντάδες χιλιάδες των «εργαζόμενων» για χαρτζιλίκι ανήκει -με συμβατικούς όρους οικονομικής δράσης- στο χώρο του φανταστικού, καθώς υπερβαίνει πάνω από δύο κυβερνητικές μεταμνημονιακές θητείες.

Το Ασφαλιστικό, όπως κατέδειξε η εμπειρία των τελευταίων ετών δεν μπορεί να λυθεί από τα μέσα. Η εσωτερική πηγή στέρεψε και μια βιώσιμη λύση δεν μπορεί παρά να έρθει παρά απ΄ έξω.

Εκτός από τον πυλώνα της ανάπτυξης, εκτός από την δραστική επίτευξη αποτελεσματικής οργάνωσης του συστήματος σε όλες του τις διαστάσεις, η προικοδότηση του ΕΦΚΑ και των Ταμείων γενικά με δυναμικά περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου και η κοινή εκμετάλλευσή τους μέσα από ένα «Ταμείο Κεφαλαίου και Περιουσίας» (εκτός Τράπεζας της Ελλάδος εννοείται)  είναι όχι μόνο ηθική υποχρέωση του συστήματος, αλλά ένας αναπτυξιακός βραχίονας που μπορεί να φέρει εντυπωσιακά πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα. Για παράδειγμα, ένα τέτοιο Ταμείο θα μπορούσε να προικοδοτηθεί (ή να εξαγοράσει) με την Εθνική Ασφαλιστική μετά το φιάσκο της πώλησής της.  

Ένας άλλος πυλώνας που πρέπει να αποτελέσει και μέρος του Εθνικού Σχεδίου Ανασυγκρότησης είναι το δημογραφικό. Οι δημογραφικοί δείκτες είναι τραγικοί και οι μνημονιακές πολιτικές που κατάργησαν διάφορα μέτρα εκτιμώνται ως εγκληματικές. Συνεπώς, πρέπει από το 2019 να υπάρξουν ισχυρά κίνητρα για το δεύτερο παιδί (που τώρα είναι ζητούμενο) και το τρίτο παιδί που είναι το κρίσιμο στοιχείο για την δημογραφική ανάκαμψη, να το αναλάβει για μία 25ετία του κράτος με βάση κριτήρια. Οι διατάξεις στήριξης των οικογενειών με τρία παιδιά πρέπει να τύχουν συνταγματικής κατοχύρωσης.

Τέλος, η μαζική ένταξη των δεκάδων χιλιάδων μεταναστών σε ένα Ειδικό Λογαριασμό του ΕΦΚΑ  χρηματοδοτούμενο από κοινοτικού πόρους μπορεί να είναι μία από τις επιδιώξεις της ελληνικής Πολιτείας, μέχρι να οριστικοποιηθεί το μέλλον αυτών των ανθρώπων.  

ΥΓ: Εννοείται ότι κάθε ευρώ που θα επανεισπραχθεί από το σκάνδαλο των φαρμάκων πρέπει να πάει στα ασφαλιστικά ταμεία και πουθενά αλλού.

4 Τα απόκρυφα της ανάπτυξης

Υπεραποσβέσεις, δηλαδή αποσβέσεις πάνω από το κανονικό, ούτως ώστε να μειώνεται η κερδοφορία των επιχειρήσεων και να πληρώνονται λιγότεροι φόροι, ζήτησε ο πρόεδρος του ΣΕΒ Θεόδωρος Φέσσας με επιστολή του από τον επίτροπο Οικονομικών Υποθέσεων Πιέρ Μοσκοβισί (ΒΗΜΑ), αίτημα που σύμφωνα με το κοινοτικό κεκτημένο θεωρείται κρατική ενίσχυση. Για να επιτευχθεί το αίτημά του, ο ΣΕΒ προτείνει μείωση των συντάξεων και σύνδεση του κατώτερου μισθού με την διεθνή ανταγωνιστικότητα… 

Σημειωτέον ότι η πρακτική αυτή εφαρμόστηκε στην Ελλάδα για τριάντα χρόνια οδήγησε στην αποβιομηχάνηση της χώρας. Παρενθετικά, αξίζει πάντως ο κάθε σημερινός Αθηναίος, ιδιαίτερα οι νέοι που δεν βλέπουν γύρω τους θετικά παραδείγματα, να επισκεφθούν μέχρι τις 25 Μαρτίου στην Τεχνόπολη την έκθεση MADE IN GREECE, και να δουν τι παρήγαγε η ελληνική βιομηχανία στις δεκαετίες του 1960-80.

Το αίτημα του ΣΕΒ κατά πάσα πιθανότητα δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό, αφ΄ ενός γιατί υπό τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί είναι κοινωνικά ανάλγητο, αλλά και σε επίπεδο ΕΕ, είναι δύσκολο να ενταχθεί στο άρθρο 107 της Συνθήκης της Λισαβόνας που προβλέπει κρατικές ενισχύσεις σε αγορές που έχουν καταρρεύσει (failure market), και οι προβλέψεις του οποίου χρησιμοποιήθηκαν για να ενισχυθούν οι ελληνικές τράπεζες με κρατικά κεφάλαια. Κι αυτό γιατί οι επιχειρήσεις που έχει στο μυαλό του ο ΣΕΒ είναι ήδη κερδοφόρες. Θα μπορούσε να γίνει αυτό που προτείνει για κλάδους βιομηχανικούς ή υπηρεσιών που έχουν όντως πληγεί από την κρίση. Κάτι τέτοιο θα βοηθούσε ιδιαίτερα τις επιχειρήσεις της Αττικής και της Θεσσαλονίκης που έχουν τυπικά προβλήματα ένταξης στο ΕΣΠΑ.

Σύμφωνα με την Στρατηγική Βιομηχανικής Ανόρθωσης του ΣΕΒ, επιδίωξη είναι να αυξηθεί το μερίδιο της μεταποίησης στο ΑΕΠ από το 8,6% στο 12% μέχρι το 2020. Άλλες μελέτες διαπιστώνουν ότι το επενδυτικό κενό είναι της τάξης του 12% του ΑΕΠ, δηλαδή 17-20 δισ. ευρώ το χρόνο, ποσό που αδύνατο να καλυφθεί από το οποιοδήποτε πρωτογενές πλεόνασμα, από το οποίο μόνο το 50% μπορεί να κατευθύνεται σε επενδύσεις (δημόσιες, ΣΔΙΤ).

Συνεπώς, η προσφυγή στο ξένο κεφάλαιο είναι απολύτως αναγκαία. Προϋπόθεση για την διαμόρφωση ενός ισχυρού ρεύματος ξένων κεφαλαίων και επενδύσεων είναι η βιωσιμότητα του χρέους, η οποία πρέπει να είναι απτή για τις αγορές. Δεύτερον, χρειάζεται ένα άλλο επιτελικό και αποτελεσματικό κράτος, το οποίο δεν μπόρεσαν να φτιάξουν στις δεκαετίες της μεταπολίτευσης τα κόμματα που κυβέρνησαν, η δε σημερινή κυβέρνηση έχει αισθητή σύγχυση. Είναι προφανές ότι ένα βαθύ reengineering του κρατικού τομέα προϋποθέτει ουσιαστική γνώση των νέων εργαλείων οργάνωσης, ριζική αναδιάταξη των αρμοδιοτήτων των υπουργείων και φυσικά πρόσωπα με στομάχι και όραμα, καθώς και μια αντιπολίτευση που θα είναι εποικοδομητική και όχι καταστροφολογική. Τρίτον, ο σχεδιασμός, η υλοποίηση και η διαχείριση μεγάλων έργων και ΣΔΙΤ από το κράτος προϋποθέτει μια τάξη διεθνοποιημένων τεχνοκρατών που δεν διαθέτει το δημόσιο και αυτό το ζήτημα πρέπει να λυθεί έξω από τον δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα.Τέταρτον, είναι αναγκαία η παλιννόστηση των ελληνικών κεφαλαίων του εξωτερικού, έτσι ώστε να επιβεβαιωθεί η εμπιστοσύνη  στην ελληνική προοπτική. Υπάρχουν και πολλές άλλες προϋποθέσεις για ένα αναπτυξιακό μπουμ, κοινωνικές και πολιτικές, αλλά εκεί σταματά ο νους κάθε καλόπιστου παρατηρητή, καθώς ο ελληνικός μηδενισμός, ιδιαίτερα των ελίτ έχει πιάσει ταβάνι. 

του Μάκη Ανδρονόπουλου